Hoe snel gaan vijf jaren voorbij?
26 januari 2018 staat in ons geheugen gegrift als een datum waarop onze hele wereld op z’n kop ging staan. Harmen kreeg de diagnose ALL. Acute Lymfatische Leukemie. Nooit eerder hadden we er bij stilgestaan dat dit ons gezin ook zou kunnen treffen. En toch was het zo.
En nu: ruim vijf jaar na de diagnose zijn we in maart voor de laatste controle naar het PMC geweest. Alles was goed, voor zover men dat kan zien en onderzoeken. Over ongeveer een jaar zal er een uitnodiging van de ‘later-poli’ volgen.
Harmen is nu 17 jaar. Van schoolkind via puber nu richting jong-volwassene. Vol plannen voor de toekomst. Leukemie is nu een woord of aandoening uit het verleden. Op de achtergrond. Al heeft het zeker bijgedragen aan wie hij nu is en hoe hij nu is. Maar dat geldt voor ons hele gezin. Het was een heftige tijd met ups en downs. Het heeft wel zijn stempel gezet op onze levens, maar (voor zover nu bekend) geen schrijnende wonden of littekens achter gelaten.
Deze post schrijf ik (als moeder) als definitieve afsluiting van een ingrijpende periode in ons leven. Het schrijven/bijhouden van deze blog was voor ons in eerste instantie vooral een manier om familie, vrienden en bekenden op de hoogte te houden van het wel en wee van Harmen. Maar nu is het ook een bijzonder document van een bijzondere periode. Hopelijk kan het anderen tot steun en troost zijn. Natuurlijk is elke situatie anders. Wat voor de één prima werkt, kan voor de ander mislukken. Waar de één goed reageert op de medicijnen, kan dit bij een ander heel anders zijn. Mochten er toch nog vragen of opmerkingen zijn: reageer gerust.
Waar we mee begonnen, daarmee wil ik ook eindigen: dank aan God, Die ons nooit in de steek heeft gelaten. Die voor Harmen en ons heeft gezorgd. Ook al zagen of zien we dat pas later. Hij was erbij en Hij wist ervan.
Soli Deo Gloria!
Harmen de Koning 